Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο – ξεκίνησε με την αντιπαροχή της δεκαετίας του ’50. Όμως σήμερα λαμβάνει μια νέα διάσταση: η ζήτηση για νεόδμητα διαμερίσματα, πολλές φορές για βραχυχρόνια μίσθωση ή για ξένο κεφάλαιο, σαρώνει ό,τι έχει απομείνει
Μιμνέρμου 12, Αθήνα – Συνάντηση του Bauhaus με το Αθηναϊκό Art Deco
Στην ήσυχη οδό Μιμνέρμου, πίσω από το σφυγμό του Παγκρατίου, δεσπόζει μια από τις πιο εμβληματικές πολυκατοικίες του Μεσοπολέμου. Το κτίριο στον αριθμό 12, έργο του αρχιτέκτονα Σωτήριου Μαγιάση, ανεγέρθηκε το 1934 και αποτελεί σήμερα χαρακτηρισμένο διατηρητέο κτίσμα, αντιπροσωπευτικό του αθηναϊκού μοντερνισμού της εποχής
Μπορούμε να αντιδράσουμε?
Ναι, αρκεί να το θελήσουμε:
Να ενεργοποιηθούν ξανά προγράμματα επιδότησης ανακαίνισης ιστορικών κτιρίων.
Να δοθούν φορολογικά κίνητρα σε ιδιοκτήτες για διατήρηση και μη κατεδάφιση.
Να υπάρξει ουσιαστική επίβλεψη και παρέμβαση από τα αρμόδια Υπουργεία και την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Να δοθεί φωνή στους πολίτες, τους συλλόγους, τις ΜΚΟ που αγωνίζονται καθημερινά.
Η μάχη για την Αθήνα δεν είναι μόνο πολεοδομική. Είναι πολιτιστική, κοινωνική και πολιτική. Είναι η μάχη για να κρατήσουμε ζωντανή την ψυχή της πόλης.
Αν δεν αντιδράσουμε τώρα, οι «φωτοτυπίες κουτιά πολυκατοικιών» θα γίνουν ο κανόνας. Και τότε θα είναι αργά – όχι μόνο για την αρχιτεκτονική μας, αλλά για την ίδια την ιστορία μας.
Η εικόνα μιας πόλης είναι οι άνθρωποι που κατοικούν σε αυτήν και οι πράξεις τους. Όταν λοιπόν προχωράμε σε μια τέτοια απόφαση, δεν θα πρέπει να είναι βιαστική και χωρίς οργάνωση. Δεν θα πρέπει να είναι άλλη μια βιαστική φωτοτυπία.
Αντικαθιστούμε το ωραίο με το πρακτικό, αλλά και το πρακτικό μπορεί να είναι καλαίσθητο και με άποψη. Ξεκινάμε ένα έργο έχοντας προβλέψει τους πιθανούς κινδύνους και σχεδιάσει την προστασία τους. Ακόμα όμως κι αν κάποια αβλεψία προκαλέσει ζημιά σε γειτονικά κτίρια ή σταθμευμένα οχήματα θα πρέπει να έχουμε εξΑΣΦΑΛΙΣΕΙ την ευθύνη μας.
Σχεδιάζουμε σωστά το έργο και την ευθύνη μας από όποιο δυσάρεστο απρόοπτο και προχωράμε στο να κάνουμε πράξη την απόφασή μας με σεβασμό στον άνθρωπο, στο περιβάλλον και στην πόλη μας.
Ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί, αν ανησυχεί ή αν αδιαφορεί κανείς για την αισθητική αλλοίωση της Αθήνας, υπάρχει μια αντικειμενική, νομικά δεσμευτική πραγματικότητα:
Ο ιδιοκτήτης ενός κτιρίου –ακόμη και αν αυτό είναι παλιό, εγκαταλελειμμένο ή «περιμένει» την κατεδάφιση– φέρει πλήρη αστική ευθύνη για ό,τι συμβεί.
Και συμβαίνουν:
- Πτώσεις σοβάδων ή κεραμιδιών.
- Κατολισθήσεις τοίχων.
- Ζημιές σε παρακείμενα κτίρια.
- Τραυματισμοί περαστικών.
Ιδιαίτερα σε περιοχές σεισμικής επικινδυνότητας, όπως η Αττική, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο σοβαρά.
Όσα κτίρια έχουν κατασκευαστεί πριν το 1960 ΔΕΝ μπορούν να ασφαλιστούν για σεισμό, με βάση τις πολιτικές των περισσότερων ασφαλιστικών εταιρειών.
Αλλά μπορούν –και πρέπει– να καλυφθούν για αστική ευθύνη ιδιοκτήτη και νομική προστασία, ώστε να μην βρεθεί ο πολίτης ή ο οικογενειάρχης αντιμέτωπος με ποινικές ή αστικές ευθύνες. Και οι νέες κατασκευές;
Οι νεόδμητες πολυκατοικίες, που ξεπηδούν σαν «φωτοτυπίες», έχουν διαφορετικό τεχνικό υπόβαθρο, όμως κι εκεί προκύπτουν ερωτήματα:
- Γίνεται σωστή μελέτη για την ασφάλεια και τη στατικότητα;
- Υπάρχει κάλυψη για φυσικές καταστροφές ή απώλειες περιουσίας των ενοίκων;
- Οι εργολάβοι και διαχειριστές ασφαλίζουν την οικοδομή επαρκώς;
- Οι ιδιοκτήτες (που συχνά επενδύουν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ) γνωρίζουν τι δικαιούνται και τι πρέπει να καλύψουν;
Η Ασφάλιση είναι μέρος της λύσης
Ούτε η πολυκατοικία, ούτε το νεοκλασικό, ούτε το Airbnb είναι πρόβλημα από μόνα τους. Το πρόβλημα ξεκινά όταν δεν υπάρχει γνώση, φροντίδα και προστασία.
Η ασφάλιση περιουσίας, αστικής ευθύνης και νομικής προστασίας είναι βασικός άξονας ευθύνης για κάθε ιδιοκτήτη – είτε διατηρεί ιστορικό ακίνητο, είτε χτίζει σύγχρονο.
Η ασφάλεια δεν είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη. Είναι προϋπόθεση για να έχει διάρκεια και υπευθυνότητα.