Η απώλεια, είτε αφορά τη ζωή είτε την περιουσία μας, είναι μια πραγματικότητα που όλοι θα αντιμετωπίσουμε κάποια στιγμή. Ωστόσο, ο τρόπος που τη διαχειριζόμαστε μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στην απόλυτη κατάρρευση και την εσωτερική δύναμη που μας επιτρέπει να συνεχίσουμε. Η ψυχολόγος Elisabeth Kübler-Ross ανέπτυξε το γνωστό μοντέλο των πέντε σταδίων της απώλειας, το οποίο περιγράφει τη συναισθηματική πορεία που διανύουμε όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα δυσάρεστο γεγονός.
1. Άρνηση: «Δεν μπορεί να συμβαίνει σε εμένα» Το πρώτο συναίσθημα είναι το σοκ και η άρνηση. Μπροστά στην απώλεια, ο νους προσπαθεί να προστατευτεί απορρίπτοντας την πραγματικότητα. «Δεν είναι δυνατόν!», «Δεν το πιστεύω!», λέμε μέσα μας, σαν να μπορούμε να αλλάξουμε την αλήθεια απλά μη δεχόμενοι την ύπαρξή της. Αυτή η φάση είναι ένας μηχανισμός άμυνας, ένας τρόπος να κερδίσουμε χρόνο μέχρι να είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε.
2. Θυμός: «Γιατί σε εμένα; Δεν είναι δίκαιο!» Μόλις η άρνηση αρχίσει να φθίνει, ξεχειλίζει ο θυμός. Θυμώνουμε με τον εαυτό μας, με τους άλλους, με το σύστημα, ακόμα και με τον Θεό. «Τι έκανα για να το αξίζω αυτό;» ή «Είναι τόσο άδικο!» σκέφτεται κάποιος που χάνει ένα αγαπημένο πρόσωπο ή βλέπει την περιουσία του να καταστρέφεται χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα. Ο θυμός συχνά μας τυφλώνει και μας εμποδίζει να σκεφτούμε λογικά.
3. Διαπραγμάτευση: «Τουλάχιστον ας αλλάξει κάτι…» Όταν ο θυμός καταλαγιάσει, έρχεται η ανάγκη να διαπραγματευτούμε. Προσπαθούμε να βρούμε μια λύση, ακόμα και αν είναι αδύνατη. «Αν είχα ασφαλίσει το σπίτι μου, ίσως να το είχα σώσει…» ή «Θα είμαι καλύτερος άνθρωπος αν απλώς μου δοθεί άλλη μια ευκαιρία…». Είναι η φάση που ψάχνουμε τρόπους να επαναφέρουμε την ισορροπία, ακόμα και με υποσχέσεις που ξέρουμε ότι ίσως δεν μπορούμε να τηρήσουμε.
4. Κατάθλιψη: «Δεν έχει σημασία πια…» Όταν καταλαβαίνουμε πως δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξει το γεγονός, έρχεται η θλίψη. Η συνειδητοποίηση ότι κάτι πολύτιμο έχει χαθεί είναι επώδυνη. «Δεν υπάρχει ελπίδα, δεν μπορώ να κάνω τίποτα», «Γιατί να προσπαθήσω;» είναι σκέψεις που κυριαρχούν. Σε αυτό το στάδιο, πολλοί νιώθουν αδύναμοι, αλλά είναι σημαντικό να θυμούνται πως η θλίψη είναι μέρος της διαδικασίας και όχι το τέλος.
5. Αποδοχή: «Η ζωή συνεχίζεται…» Στο τελευταίο στάδιο, η πραγματικότητα γίνεται πλέον αποδεκτή. Δεν σημαίνει ότι δεν πονάει, αλλά ότι έχουμε εξοικειωθεί με το νέο δεδομένο και μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά. «Όλα θα πάνε καλά», λέμε στον εαυτό μας, γιατί ξέρουμε πως η ζωή δεν σταματά, ακόμα και αν αλλάζει. Η Πρόληψη είναι Δύναμη – Όχι Εγωισμός Η απώλεια μπορεί να είναι απρόβλεπτη, αλλά η προστασία όσων αγαπάμε είναι στο χέρι μας. Είτε αφορά την υγεία μας, την οικογένειά μας ή την περιουσία μας, η πρόληψη δεν είναι φόβος, είναι ευθύνη. Πόσοι έχουν βρεθεί στο στάδιο της διαπραγμάτευσης και έχουν ευχηθεί να είχαν προβλέψει; Να είχαν ασφαλίσει το σπίτι τους πριν την καταστροφή, να είχαν προστατεύσει την οικογένειά τους πριν το απρόοπτο; Η ασφάλιση δεν είναι πολυτέλεια, είναι η μόνη δικλείδα ασφαλείας απέναντι στην αβεβαιότητα.
Γιατί στο παιχνίδι της ζωής, η παρτίδα πρώτα σώζεται και μετά κερδίζεται.
Τσικλιδής Σπύρος
Σύμβουλος Διαχείρισης Ασφαλίσιμων Κινδύνων
Κινητό :6936915199