Γιατί ο φόρος αυτός είναι δυσάρεστη έκπληξη για την οικονομία
Η βραχυχρόνια μίσθωση μέσω πλατφορμών όπως το Airbnb δεν είναι παρά ένας τρόπος αξιοποίησης ιδιωτικής περιουσίας. Με την επιβολή ενός πρόσθετου φόρου, το κράτος παρεμβαίνει βίαια στη δυναμική της προσφοράς και ζήτησης, δημιουργώντας δύο προβλήματα:
- Αποθαρρύνει επενδύσεις σε τουριστικές περιοχές, όπου η αναβάθμιση ακινήτων τροφοδοτεί την οικονομία.
- Παραμορφώνει τις τιμές, καθώς οι ιδιοκτήτες θα αναγκαστούν να μεταφέρουν το κόστος στους πελάτες — ή να βγάλουν τα σπίτια από την πλατφόρμα, μειώνοντας την προσφορά
Προσοχή! Μείωση προσφοράς διαθέσιμων ακινήτων δεν σημαίνει ότι θα επιστρέψουν όλα στη βραχυχρόνια μίσθωση. Αρκετοί θα επιλέξουν να τα έχουν κλειστά .
Σε αντίθεση με τη Μάλτα, την Αλβανία , την Τουρκία ή την Κροατία που οι ρυθμίσεις στα Airbnb είναι πολύ χαλαρές , η Ελλάδα επιλέγει έναν καταναγκαστικό φόρο ανά διανυκτέρευση, χωρίς να λαμβάνει υπόψη το εισόδημα ή το μέγεθος της επιχείρησης. Το αποτέλεσμα; Ο τουρίστας που ψάχνει για φθηνές διακοπές θα στραφεί σε χώρες όπως η Τουρκία, όπου δεν υπάρχει ανάλογη φορολογική επιβάρυνση.
Παράδειγμα:
- Στην Ελλάδα: Διανυκτέρευση με 50€ βασική τιμή + 8€ φόρος = 58€ τη νύχτα.
Για 7 νύχτες: 7 × 58€ = 406€. - Σε μια ανταγωνιστική χώρα χωρίς φόρο: 7 × 50€ = 350€.
Και Σιγά… Θα βάλουμε όλοι τα δωμάτια μας +8€ και τελείωσε;
Όχι, αυτό δεν έχεις καταλάβει ακόμα. Το παιχνίδι είναι άδικο εις βάρος των ιδιοκτητων airbnb στην Ελλάδα. Καταρχάς τα 8€ επιβαρύνουν όλα τα καταλύματα ισοπεδωτικά είτε μιλάμε για ένα μικρό σπιτάκι στη Σάμο των 50 ευρώ την μέρα είτε για μια βίλα στη Μύκονο των 500€. Ο άνθρωπος που έχει όμως το σπιτάκι στη Σάμο θα έχει τώρα όμως δυο ανταγωνιστές να κερδίσει. Και τον Ξενοδόχο με τα 2-3 Αστέρια που θα πληρώνει για τις ίδιες υπηρεσίες λιγότερο φόρο ανά ημέρα αλλά και τον Τούρκο Ιδιοκτήτη απέναντι του με το AIRBNB.
Και τι τον θέλουμε τον τζαπατζή Τουρίστα που τσιγκουνεύεται τα +8 ευρώ;
Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι αυτά τα 8 ευρώ επιβάλλονται μέσω της δικης μας περιουσίας στην τσέπη του επισκέπτη, χωρίς να του έχουμε κάνει κάποια αναβάθμιση στις υπηρεσίες μας. Δεν το αποφασίσαμε από μόνοι μας οι ιδιοκτήτες. Ο Τουρίστας δεν καταλαβαίνει ότι αυτά τα 8 ευρώ δεν τα παίρνει ο ιδιοκτήτης αλλά το κράτος. Έτσι θα έχει περισσότερο απαιτήσεις από το εν λόγω κατάλυμα.
Και δεύτερον από μικρό παιδί ξέρω ότι κάθε ευρώ που λαμβάνεις είτε Φτωχός στα δώσει είτε Πλούσιος είτε Έλληνας είτε Ξένος, την ίδια αξία έχει. Θέλουμε συνεπώς τα λεφτά από όλους. Στο υπερχλιδέστατο ντουμπάι για παράδειγμα, δεν πηγαίνουν μόνο οι εκατομμυριούχοι, αλλά και χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα και προσαρμόζουν τις δραστηριότητες τους ανάλογα με το budget τους.
Η παραμύθια της «δίκαιης φορολόγησης» και οι πραγματικοί ηττημένοι
Φανταστείτε: Καλοκαίρι 2025. Οι τιμές στα ελληνικά νησιά έχουν φτάσει σε απρόσμενα ύψη. Τα ξενοδοχεία, χωρίς τον ανταγωνισμό των Airbnb, αυξάνουν αυθαίρετα τις τιμές. Ο μέσος Έλληνας, που γκρίνιαζε για τις «επαγγελματίες ιδιοκτήτες», ανακαλύπτει πως οι διακοπές του στο Πήλιο κοστίζουν όσο τα ξένα πακέτα στη Μάλτα.Η «πυρκαγιά» αυτού του μέτρου δεν καίει μόνο τους επαγγελματίες. Καίει όσους πιστεύουν πως η αύξηση της φορολογίας σε μια πλατφόρμα θα ωφελήσει την κοινωνία. Η πραγματικότητα είναι πως:
- Η μείωση της προσφοράς οδηγεί σε υψηλότερες τιμές σε όλα τα καταλύματα.
- Οι τουρίστες προτιμούν χώρες με χαμηλότερο φορολογικό κόστος, μειώνοντας τα συνολικά έσοδα από τον τουρισμό.
Το παράδοξο της ελληνικής ταξικής πάλης
Ενώ η συζήτηση επικεντρώνεται στη «μαφία των Airbnb», κανείς δεν αναρωτιέται: Γιατί η Ελλάδα επιλέγει να τιμωρεί την επιχειρηματικότητα αντί να την προάγει; Χώρες όπως η Κροατία και η Μάλτα καταλαβαίνουν πως ο τουρισμός είναι μοχλός ανάπτυξης. Αντί να φορτώνουν επιπλέον χρέη στους πολίτες, δημιουργούν κίνητρα για αναβάθμιση υποδομών και επέκταση της τουριστικής περιόδου.
Ο φόρος των 8 ευρώ δεν είναι ούτε «αριστερός» ούτε «δεξιός». Είναι απλώς κακός οικονομικά. Κι όταν οι καλοκαιρινές διακοπές γίνουν πολυτέλεια ακόμα και για τη μεσαία τάξη, ίσως καταλάβουμε πως η πραγματική «αδικία» είναι να τιμωρούμε εκείνους που προσφέρουν λύσεις στην κρίση της στέγασης — αντί να τις βελτιώνουμε.