Ως γυναίκα που εργάστηκα για χρόνια σε “δύσκολους” κλάδους, όπως τα ΜΜΕ και ειδικά στην τηλεόραση, έχω βιώσει από κοντά πτυχές της βίας που περιγράφονται ψυχρά σε ετήσιες εκθέσεις. Πίσω από τα ποσοστά λεκτικής και σεξουαλικής παρενόχλησης, πίσω από το 9% των καταγεγραμμένων καταγγελιών, υπάρχουν γυναίκες. Υπάρχουν εγώ, εσύ, η φίλη, η συνεργάτιδα.
Σήμερα, ως ασφαλιστικός πράκτορας & σύμβουλος επενδυτικών έργων , βλέπω καθημερινά και από άλλη οπτική τη σημασία της πρόληψης και της θωράκισης , όχι μόνο απέναντι στις φυσικές καταστροφές, αλλά και απέναντι στις “αόρατες” απειλές: τις κοινωνικές, τις εργασιακές, τις προσωπικές. Η βία στον χώρο εργασίας είναι μία από αυτές. Δεν αφήνει πάντα σημάδια στο σώμα ,αλλά αφήνει στην ψυχή και στην επαγγελματική πορεία.
Η εμπειρία πίσω από τα στατιστικά
Τα δεδομένα από την 5η Ετήσια Έκθεση για τη Βία κατά των Γυναικών είναι αποκαλυπτικά:
- Το 41% των περιστατικών αφορά γυναίκες 25–34 ετών.
- Οι τομείς του τουρισμού, της υγείας και της εστίασης είναι πρωταθλητές σε περιστατικά λεκτικής και σεξουαλικής παρενόχλησης.
- Μόνο το 9% των περιπτώσεων καταγγέλλεται επισήμως.
Γιατί δεν καταγγέλλονται; Από φόβο, από ντροπή, από έλλειψη υποστήριξης. Όταν, ως νεαρή δημοσιογράφος, μου έγινε ένα “περίεργο” σχόλιο από ανώτερο και όταν μου δόθηκε ξεκάθαρο μήνυμα πως “αν θέλω να προχωρήσω, να είμαι ευχάριστη”, δεν ήξερα ότι μπορώ ή ότι αξίζει να μιλήσω.
Από το τραύμα στη δράση
Η εμπειρία αυτή με έκανε πιο δυνατή, αλλά όχι αλώβητη. Ως επαγγελματίας πλέον, γνωρίζω καλά πως δεν υπάρχει αποζημίωση για την ψυχολογική πίεση, την απώλεια αυτοπεποίθησης ή την εγκατάλειψη μιας καριέρας λόγω παρενόχλησης. Υπάρχει όμως πρόληψη. Υπάρχει γνώση. Υπάρχει ενδυνάμωση.
Γι’ αυτό, αγκαλιάζω και υποστηρίζω τα παραδείγματα χωρών που επιλέγουν να επενδύσουν σε προληπτικά μέτρα:
- Η Ισλανδία με την υποχρεωτική διαφάνεια στους μισθούς.
- Η Γαλλία με την εκπαίδευση κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης.
-
Η Γερμανία με τη νομοθετική ποσόστωση στις διοικήσεις.
Αυτές οι πολιτικές αποδεικνύουν πως η αλλαγή ξεκινά από τη δέσμευση και την ορατότητα. Γιατί όταν η γυναίκα ξέρει ότι υπάρχει πλαίσιο, φωνή και υποστήριξη, τότε έχει και το θάρρος να μιλήσει και να παραμείνει στον χώρο εργασίας της, με αξιοπρέπεια.
Κλείνοντας, ως γυναίκα επαγγελματίας, μητέρα, εργαζόμενη και πρώην δημοσιογράφος, απευθύνομαι σε κάθε γυναίκα που έχει σιωπήσει κάποια στιγμή:
Δεν είσαι μόνη. Δεν φταις. Δεν είναι “φυσιολογικό”. Και δεν χρειάζεται να το περάσει η επόμενη , αν εμείς, οι σημερινές, επιλέξουμε να το αλλάξουμε.
Βίκυ Αργύρη
Σύμβουλος Ασφαλίσεων & Επενδυτικών Έργων
