ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑNOMIKA ΘΕΜΑΤΑκοινωνικάΠολιτικήΤΑΞΙΔΙΑΤΟΠΙΚΑ ΝΕΑ 
«Λιμανάκι Κρυονερίου: Μην τσιμεντώσετε τη μνήμη μας»
Ένας Αθηναίος που γεννήθηκε στην Κρήτη και ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, ρίχνει άγκυρα στην Αιγιαλεία και βλέπει το λιμανάκι του Κρυονερίου να κινδυνεύει.
Γράφει ο Αθηναίος, γεννημένος στην Κρήτη, ταξιδευτής στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, που εδώ και 20 χρόνια ρίχνει άγκυρα στην Αιγιαλεία.
Όταν φτάνω στην Αιγιαλεία και κατηφορίζω προς το Κρυονέρι, νιώθω κάθε φορά πως επιστρέφω στο χωριό μου στην Κρήτη. Ο τόπος μυρίζει σταφύλι και αχλάδι, σύκο και λεμόνι. Ρόδια που γυαλίζουν στον ήλιο, βανίλιες και πορτοκάλια που γεμίζουν τον αέρα με γλυκιά μυρωδιά. Θάλασσα γαλάζια, πεύκα που ψιθυρίζουν, τζιτζίκια που τραγουδούν το καλοκαίρι, διασχίζω τη πολύβουη παραλία της Ακράτας ταβερνάκια δίπλα στο κύμα όπου το καλαμάρι , το χταπόδι και η τσιπούρα μοσχοβολάει ανάμεσα στα φύκια ταξιδεύοντας προς Αίγιο αγναντεύοντας τη θάλασσα…..
Κι εκεί, στην άκρη αυτής της μικρής παραδεισένιας λωρίδας, βρίσκεται το λιμανάκι του Κρυονερίου. Ένα γραφικό αγκυροβόλιο που δεν έφτιαξαν εταιρείες με γερανούς αλλά άνθρωποι με αγάπη.
Ένα λιμανάκι που αγκαλιάζει πάνω από εκατό σκάφη, που δίνει ανάσα σε ψαράδες, περαστικούς, ταξιδιώτες.
Κι όμως, αυτό το λιμανάκι θέλουν τώρα να το κατεδαφίσουν. Όχι επειδή είναι επικίνδυνο. Όχι επειδή βλάπτει τη θάλασσα.
Αλλά επειδή οι σφραγίδες και τα χαρτιά χάθηκαν σε κάποιο συρτάρι και η πολιτεία αποφάσισε να τιμωρήσει το ίδιο της το έργο. Όπως αποκάλυψε το Βήμα της Αιγιάλειας, πάνω από 600.000 ευρώ θα δοθούν όχι για να συντηρηθεί, αλλά για να σβηστεί από το χάρτη.
Δεν γεννήθηκα εδώ. Δεν είμαι ο ειδικός. Απλώς μου ζήτησαν φίλοι και γείτονες να ενώσω τη φωνή μου μαζί τους, να διαδώσω με κάθε τρόπο την αντίθεσή τους – και αυτό κάνω.
Γιατί αγάπησα αυτό το τόπο , έφτιαξα σπίτι εδώ , έκανα πολλούς νέους φίλους , εδώ μεγάλωσαν τα παιδιά μου, εδώ περνώ τα καλοκαίρια μου και όχι μόνο …
Σας καλώ λοιπόν όλους να ενώσουμε τη φωνή μας και να αντισταθούμε στο κλείσιμο, στην κατεδάφιση, στην τσιμεντοποίηση και στο σβήσιμο της μνήμης. Φτάνει το τσιμέντο!
Πάρτε παράδειγμα από τη γραφική πλατεία της Άνω Ακράτας, που σβήζει από ζωή χειμώνα-καλοκαίρι, και βάλτε το δίπλα στην παραλία της Ακράτας, που το πρωί γεμίζει τουρίστες, αλλά το βράδυ, όσο κι αν σουλατσάρει ο κόσμος στον δρόμο, λείπει εκείνο το χαμόγελο της ζωντανής κοινότητας.
Δεν γεννήθηκα εδώ. Αλλά εδώ και είκοσι χρόνια βλέπω αυτόν τον τόπο να μοιάζει με την παιδική μου ηλικία στην Κρήτη. Σταφύλια στις αυλές, λεμονιές που ξεχύνονται στο δρόμο, χωράφια που μοσχοβολούν, παιδιά που τρέχουν στην παραλία, ψαράδες που γυρίζουν το σούρουπο με αλμύρα στα χέρια και περηφάνια στο βλέμμα.
Πώς να μη μπω στη θέση τους; Πώς να μην πονάω που ένα τέτοιο κομμάτι Ελλάδας κινδυνεύει να χαθεί;
Αν αυτό λέγεται ανάπτυξη, τότε είναι μια ανάπτυξη δίχως ψυχή. Γιατί η θάλασσα δεν χρειάζεται χαρτιά για να είναι θάλασσα. Χρειάζεται σεβασμό.
«Μην αφήσουμε να σβήσει το λιμανάκι του Κρυονερίου. Δεν είναι πέτρες και μπλόκια – είναι παιδικά χρόνια, μυρωδιές καλοκαιριού και η ψυχή μιας Ελλάδας που παλεύει να μείνει ζωντανή.»
«Αν χαθεί αυτή η ομορφιά, δεν θα φταίει η θάλασσα – θα φταίμε εμείς.»
Βασίλης Μουντάκης
Ενεργός Ασφαλιστής
Ενεργός πολίτης
