Ένας από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της ανθρώπινης ψυχολογίας είναι ο δρόμος
του ζήλου. Αυτό το συναίσθημα, που στη σωστή δόση αναδεικνύει την αγάπη, σε
υπερβολικό βαθμό μπορεί να οδηγήσει στην πικρία και την κακία. Ας ρίξουμε μια ματιά σε
αυτόν τον συναρπαστικό κόσμο του ζήλου.
Στη βάση του, ο ζήλος είναι ένα συναίσθημα που αποτυπώνει την επιθυμία μας να
ξεχωρίζουμε, να είμαστε επιτυχημένοι και να αγαπηθούμε. Είναι η κινητήρια δύναμη πίσω
από την προσπάθειά μας για βελτίωση και αναγνώριση. Ο ζήλος σε μικρές δόσεις μπορεί να
ενθαρρύνει τον ανταγωνισμό και να δημιουργήσει ένα υγιές περιβάλλον.
Όμως, όταν ο ζήλος γίνεται υπερβολικός, μετατρέπεται σε κακία.
Οι στιγμές που η
ανταγωνιστικότητα μετατρέπεται σε προσωπική επίθεση και ο ζήλος γίνεται σκοτεινός, η
σχέση ανάμεσα στο άτομο και την επιθυμητή επιτυχία γίνεται επικίνδυνη.
Πολλοί φιλόσοφοι και ψυχολόγοι έχουν εξετάσει αυτήν την αντίφαση. Οι περισσότεροι
συμφωνούν ότι ο ζήλος είναι φυσιολογικό μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας, αλλά ο
υπερβολικός ζήλος είναι τοξικός. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα.
Ένας υγιής ζήλος μπορεί να είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από την προσπάθεια να
βελτιωθούμε στη δουλειά μας. Όταν, όμως, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τον
συνάδελφό μας ως εχθρό και όχι ως σύντροφο στην πορεία προς την επιτυχία, ο ζήλος
αναπτύσσεται σε κακία.
Η αποτελεσματική αντιμετώπιση του ζήλου βασίζεται στην αυτοσυνειδησία και την
αναγνώριση των συναισθημάτων μας. Όταν αισθανόμαστε ζήλο, μπορούμε να
αναρωτηθούμε γιατί αυτό συμβαίνει και πώς μπορούμε να το μετατρέψουμε σε κίνητρο.
Σε κάθε περίπτωση, το κλειδί είναι η ισορροπία.
Ο ζήλος είναι ένα σύνθετο συναίσθημα
που μπορεί να οδηγήσει είτε σε ανάπτυξη είτε σε καταστροφή. Καλό είναι να
αναγνωρίζουμε τα όρια του και να τον χειριζόμαστε με προσοχή, ώστε να προωθεί την
αγάπη και όχι την κακία στις σχέσεις μας.
Αλέξανδρος Βόργιας
