«Άνθρωπος είμαι. Δίνουμε όσα μπορούμε για όσο μπορούμε…Το ότι έγινα
πρωθυπουργός είναι η μεγαλύτερη τιμή της ζωής μου και θέλω να ευχαριστήσω
τους Νεοζηλανδούς για το προνόμιο που μου έδωσαν να κυβερνήσω τη χώρα
για πεντέμισι χρόνια, όμως μαζί με το προνόμιο έρχεται η ευθύνη και πρέπει να
ξέρεις πότε είσαι πρόσωπο κατάλληλο για να κυβερνήσει και πότε δεν είσαι».
Απόσπασμα της δήλωσης της πρωθυπουργού της Νέας Ζηλανδίας,
Τζασίντα Άρντερν.
Διαβάζοντας την ομιλία παραίτησης της Νεοζηλανδής Πρωθυπουργού, τον
Ιανουάριο 2023, γεννιούνται μερικά ερωτήματα, που δεν έχουν απάντηση στις
κοινωνίες του σήμερα.
Αυτή η γενναία απόφαση μιας νεαρής γυναίκας, που ανέλαβε το τιμόνι της
χώρας της στα 37 της χρόνια κι έμεινε σ’ αυτό για πέντε και πλέον χρόνια, θα
μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα για τους ευρωπαίους πολιτικούς, που τις
περισσότερες φορές δεν εγκαταλείπουν τους θώκους τους, ακόμα κι όταν
έδωσαν όσα είχαν να δώσουν;
Σίγουρα η πολιτική και η ανάμειξή της σε αυτήν είναι στάση ζωής, αλλά
εμπεριέχει και την αυτογνωσία του «πότε σταματώ να είμαι χρήσιμος και
μπορώ να προσφέρω». Άραγε η παραίτηση αυτή έχει επαναληφθεί από κάποιον
πολιτικό γένους αρσενικού;
Η Τζασίντα Άρντερν είναι από τις νεότερες επικεφαλής κυβέρνησης στον κόσμο
και η δεύτερη που έγινε μητέρα ενώ βρισκόταν στην εξουσία. Κατά τη διάρκεια
της θητείας της αντιμετώπισε την κρίση των ακινήτων, της παιδικής φτώχειας,
της κλιματικής αλλαγής, μια πολύνεκρη τρομοκρατική ενέργεια και μια έκρηξη
ηφαιστείου και τέλος την πανδημία του covid 19 και τη συνεπακόλουθη
οικονομική κρίση.
Η ίδια παραδέχθηκε πως η εξουσία έχει μεγάλο προσωπικό κόστος και
αναγνώρισε πως ξέρει τι χρειάζεται αυτή η δουλειά λέγοντας πως δεν έχει
πλέον αρκετό καύσιμο στο ντεπόζιτο για την κάνει σωστά.
Μελετώντας καλύτερα τη συνέντευξη και την πορεία της, χρησιμοποιούμε τα
λόγια και τη στάση της ως φωτεινό παράδειγμα για έναν κόσμο καλύτερο, που
οι πολιτικοί ανεξαρτήτως φύλου σέβονται τον ρόλο τους και τιμούν τον λαό τους
πρωθυπουργός είναι η μεγαλύτερη τιμή της ζωής μου και θέλω να ευχαριστήσω
τους Νεοζηλανδούς για το προνόμιο που μου έδωσαν να κυβερνήσω τη χώρα
για πεντέμισι χρόνια, όμως μαζί με το προνόμιο έρχεται η ευθύνη και πρέπει να
ξέρεις πότε είσαι πρόσωπο κατάλληλο για να κυβερνήσει και πότε δεν είσαι».
Απόσπασμα της δήλωσης της πρωθυπουργού της Νέας Ζηλανδίας,
Τζασίντα Άρντερν.
Διαβάζοντας την ομιλία παραίτησης της Νεοζηλανδής Πρωθυπουργού, τον
Ιανουάριο 2023, γεννιούνται μερικά ερωτήματα, που δεν έχουν απάντηση στις
κοινωνίες του σήμερα.
Αυτή η γενναία απόφαση μιας νεαρής γυναίκας, που ανέλαβε το τιμόνι της
χώρας της στα 37 της χρόνια κι έμεινε σ’ αυτό για πέντε και πλέον χρόνια, θα
μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα για τους ευρωπαίους πολιτικούς, που τις
περισσότερες φορές δεν εγκαταλείπουν τους θώκους τους, ακόμα κι όταν
έδωσαν όσα είχαν να δώσουν;
Σίγουρα η πολιτική και η ανάμειξή της σε αυτήν είναι στάση ζωής, αλλά
εμπεριέχει και την αυτογνωσία του «πότε σταματώ να είμαι χρήσιμος και
μπορώ να προσφέρω». Άραγε η παραίτηση αυτή έχει επαναληφθεί από κάποιον
πολιτικό γένους αρσενικού;
Η Τζασίντα Άρντερν είναι από τις νεότερες επικεφαλής κυβέρνησης στον κόσμο
και η δεύτερη που έγινε μητέρα ενώ βρισκόταν στην εξουσία. Κατά τη διάρκεια
της θητείας της αντιμετώπισε την κρίση των ακινήτων, της παιδικής φτώχειας,
της κλιματικής αλλαγής, μια πολύνεκρη τρομοκρατική ενέργεια και μια έκρηξη
ηφαιστείου και τέλος την πανδημία του covid 19 και τη συνεπακόλουθη
οικονομική κρίση.
Η ίδια παραδέχθηκε πως η εξουσία έχει μεγάλο προσωπικό κόστος και
αναγνώρισε πως ξέρει τι χρειάζεται αυτή η δουλειά λέγοντας πως δεν έχει
πλέον αρκετό καύσιμο στο ντεπόζιτο για την κάνει σωστά.
Μελετώντας καλύτερα τη συνέντευξη και την πορεία της, χρησιμοποιούμε τα
λόγια και τη στάση της ως φωτεινό παράδειγμα για έναν κόσμο καλύτερο, που
οι πολιτικοί ανεξαρτήτως φύλου σέβονται τον ρόλο τους και τιμούν τον λαό τους
Στέλλα Γεωργίου
Ασφαλιστικός Υπάλληλος στη 1ΑΧΙΑ
