Η βεντέτα στα Βορίζια: Όταν το αίμα ζητά εκδίκηση, η κοινωνία ζητά Δικαιοσύνη
Τα όπλα και η αδράνεια ενός κράτους που άργησε – ξανά – να σταθεί στο ύψος του
Στην καρδιά της Κρήτης, στο χωριό Βορίζια του Ηρακλείου, ξαναγράφεται ένα σκοτεινό κεφάλαιο της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ένα νέο αιματοκύλισμα, αποτέλεσμα μιας παλιάς βεντέτας, βύθισε ξανά τον τόπο στο πένθος, στη ντροπή και στον φόβο.
Δύο άνθρωποι νεκροί, τέσσερις σοβαρά τραυματίες, και ένα χωριό ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ που ξυπνά από τους ήχους των όπλων, εκεί όπου κάποτε αντηχούσαν γλέντια και μαντινάδες.
Το 1955, στο ίδιο χωριό, μια οικογενειακή διαφορά μετατράπηκε σε σφαγή.
Εβδομήντα χρόνια μετά, η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται – όχι σαν φάρσα, αλλά σαν τραγωδία.
Η Κρήτη, τόπος τιμής και περηφάνειας, βλέπει και πάλι την τιμή να γίνεται σφαίρα, και την περηφάνια να βάφεται αίμα.
https://www.mixanitouxronou.gr/ ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ
Η κουλτούρα της σιωπής και των όπλων
Στα Βορίζια, όπως και αλλού, κανείς δεν μιλά εύκολα. Ο φόβος, η συνήθεια και η “παράδοση” της βεντέτας κρατούν τις φωνές χαμηλά.
Όμως η σιωπή είναι συνενοχή.
Δεν είναι «παράδοση» η βία. Δεν είναι «ανδρεία» η εκδίκηση. Είναι μια παλιά, επικίνδυνη ψευδαίσθηση τιμής που στοιχίζει ζωές, στιγματίζει οικογένειες και μαυρίζει ολόκληρους τόπους.
Και πίσω από όλα αυτά, το ίδιο γνώριμο σκηνικό: όπλα παντού, πρόσβαση σε εκρηκτικά, και ένα κράτος που «παρακολουθεί». Μέχρι να γίνει το κακό.
Η Πολιτεία που έρχεται πάντα μετά
Όταν οι κάτοικοι προειδοποιούν για ένταση, όταν υπάρχουν καταγγελίες για όπλα και απειλές, η ευθύνη δεν είναι μόνο των δραστών. Είναι και της πολιτείας που αδρανεί.
Η αστυνομία, οι αρχές, οι θεσμοί – όλοι αυτοί που πρέπει να προστατεύουν τον πολίτη – δεν μπορούν να φτάνουν μετά τα πυρά.
Πρέπει να φτάνουν πριν.
Και το ερώτημα είναι πικρό:
Πόσο ακόμα θα πληρώνουμε με αίμα την αδυναμία πρόληψης;
Χρειάζεται ψυχραιμία, όχι νέα όπλα
Η Κρήτη είναι τόπος λεβεντιάς, όχι εκδίκησης.
Οι άνθρωποι της πρέπει τώρα να δείξουν το μεγαλείο που τους χαρακτηρίζει: να σταματήσουν τη βεντέτα εδώ.
Να κλείσουν τον κύκλο του αίματος, να δώσουν στα παιδιά τους το δικαίωμα να μεγαλώσουν σε τόπους ειρηνικούς, όχι σε χωριά με φρουρές και φόβο.
Η ψυχραιμία δεν είναι αδυναμία. Είναι ανδρεία
Ως πολίτης, ως πατέρας, ως άνθρωπος που πιστεύει στην ασφάλεια και την πρόληψη, κάνω κάλεσμα ψυχραιμίας, λογικής και δικαιοσύνης.
Να μπει ένα τέλος στη σιωπή, να γίνει η Κρήτη ξανά τόπος πολιτισμού, φιλοξενίας και αξιών.
Η βεντέτα δεν είναι τιμή – είναι πληγή.
Και οι πληγές δεν γιατρεύονται με σφαίρες, αλλά με αλήθεια, δικαιοσύνη και σεβασμό.
Ψυχραιμία, ενότητα και δικαιοσύνη: αυτή είναι η πραγματική τιμή της Κρήτης.
Η σιωπή σκοτώνει — ο λόγος λυτρώνει.
