Χριστούγεννα με τον πατέρα μου… Μια ζωή τίμια. Ένα τέλος όρθιο.

Μια ζωή τίμια. Ένα τέλος όρθιο.

Όχι επικηδείο αλλά  Μνήμη.

Ένα αντίο χωρίς φωνές

Από την Κρήτη της κατοχής στα Χριστούγεννα της μνήμης

Για έναν πατέρα που μας κράτησε ανθρώπους

Μαθήματα ζωής χωρίς βιβλία 

Ο πατέρας μου έφυγε σήμερα. Ανήμερα Χριστουγέννων.

Την ίδια μέρα που, ανήμερα Χριστουγέννων, είχε φύγει και ο πατέρας του.
Δεν είναι σύμπτωση.
Είναι κύκλος. Σαν να υπήρχε μια άγραφη συμφωνία μνήμης και αίματος.

Δεν γράφω επικηδείο.

.Τα γράφω εδώ, γιατί αλλιώς δεν θα έβγαιναν.
Τα γράφω για να σου στείλω την αγάπη μου, τον θαυμασμό μου
και την υπόσχεση που χρωστά κάθε γιος στον πατέρα του.

Ο κύρ-Νίκος.
Νικόλας Μουντάκης.
Αλφά Μυλοποτάμου, Ρέθυμνο Κρήτης.

Γεννήθηκε σε χρόνια σκληρά.
Με πόλεμο. Με κατοχή.
Όταν ήρθαν οι Γερμανοί, ήταν παιδί και κρύφτηκε με τη μάνα του στις Στέρνες της Αρχαίας Ελεύθερνας.
Τέσσερα χιλιόμετρα φόβος.
Μια ζωή μνήμη.

Λίγα γράμματα , πολύ παιδεία …
Πολλή δουλειά, λίγο κρασί και ελάχιστο τσιγάρο 
Χωράφια., χαλέπες , κτήματα , σπαρτά , μποστάνια ,αμπέλια , ελιες , Αιγες και Πρόβατα. Γη….χωριό 
Η γη ήταν το σχολείο του…το σπίτι του 
Και δεν την άφησε ποτέ.

Δεν υπήρχε καρποφόρο δέντρο που να μην το έχει φυτέψει.
Δεν ήθελε να του λείψει τίποτα ,και κυρίως, να μη λείψει τίποτα από τους ανθρώπους του.

Όλη του η ζωή ήταν παραγωγή.
Να υπάρχει καρπός. 
Να μη λείπει τίποτα και από κανέναν

Παντρεύτηκε την κυρά-Δέσποινα.
Πορεύτηκαν μαζί 60 χρόνια 
Χωρίς θόρυβο.
Χωρίς λόγια περιττά.

Έκανε τέσσερα παιδιά.Γιώργο , Βασίλη , Βαγγέλη , Αρχοντούλα 
Έξι εγγόνια Νικολίνα , Αλέξανδρος , Νικόλας , Δημήτρης , Αδαμαντία , Δέσποινα 
Δεν ξεχώρισε κανέναν.
Ούτε μία φορά.

Δεν φώναζε. Δεν νευρίαζε 
Δεν έβριζε.
Μετρούσε τις λέξεις του.
Έτρωγε και δούλευε πολύ …ξεκουραζόταν ελάχιστα ..δεν φόραγε  ρολόι , πήγαινε με τον ήλιο , με το φεγγάρι , με το ένστικτο  και δεν έπεφτε έξω. Έπινε λίγο. Κάπνιζε ελάχιστα.

Πίστευε στον Θεό και σε μια ανώτερη Δύναμη ..

Όχι στους τύπους… και στους παπάδες

Έκανε το σταυρό του πρωί , βράδυ και πριν το φαγητό

Πήγαινε στην εκκλησία 
Νήστευε τις μεγαλες νηστείες …και ποτέ δεν έτρωγε κρέας τη Παρασκευή , αν και φανατικός κρεατοφάγος

Άναβε καντήλι στον Άη Γιώργη , κάθε  βράδυ  μέχρι που κλείδωσε πριν μερικά χρόνια ,ο παπάς την εκκλησία.

Ο Άη Γιώργης ήτα ένα  ΄΄οικογενειακό” ξωκλείσι , την ειχε φτιάξει ο προπροπάπους του κάπου το 1800 όταν ήρθε  στην Αλφά από το Καλλικράτη Σφακίων ,όπου οι ρίζες της οικογένειας των ΄΄Μούντηδων ΄΄…Μουντάκης ονομάστηκαν επί Τουρκοκρατίας , κατα τη παράδοση .

Η πίστη του ήταν πράξη. Όχι επίδειξη.

Δεν τους ήθελε τους δήθεν  και τους εγωιστές … δεν τους έκανε παρέα

Είχε τις δικές του αξίες , είχε μια λεβεντιά ,μια ντομπροσύνη  ,  ανθρωπιά και αλληλεγγύη

Το σπίτι του ήταν ανοιχτό.
Φαγητό. νερό. τσικουδιά  , κρασί  Κρεβάτι.
Σε όποιον είχε ανάγκη.

Αγαπούσε παθολογικά τα παιδιά του.
Δεν άντεχε να τα φανταστεί χωρίς χρήματα.
Όχι για επίδειξη.
Για αξιοπρέπεια.

Έφυγα νωρίς για την Αθήνα.
Και κάθε φορά που γύριζα,
μου έδινε τις ίδιες συμβουλές που μου έδινε παιδί.

Ίσως γι’ αυτό δεν μεγάλωσα ποτέ….παρέμεινα παιδί…

Τον έλεγα «μπαμπά».
Με έλεγε «παιδί μου».
Μου έδινε πάντα λεφτά για μια σοκολάτα…
Μέχρι το τέλος.

Πάλεψε δύο μήνες.
Άνιση μάχη.
Κράτησε όμως , παρότι τη τελευταία εβδομάδα οι γιατροί του έδιναν λίγες ώρες ζωής 
Για να φύγει ανήμερα Χριστουγέννων.

Πλήρης ημερών.
Όρθιος …

Και τώρα καταλαβαίνω:

Όσο ζούσε, ήμουν παιδί.
Τώρα πρέπει να σταθώ άντρας.

Δεν λέω αντίο.

Σου λέω ευχαριστώ , σε ευχαριστώ για όλα ..

.

Για τη ζωή σου που την αφιέρωσες σε μας 
Για τις αρχές σου

Για την αγάπη σου

Για τις συμβουλές σου

Για τους αγώνες σου

Για τις αξίες σου

Για τη ταπεινώτητά σου

Για τη πίστη σου

Για την ειλικρίνεια σου

Για τη δύναμη της ψυχής σου

Για την ηρεμία σου , τη σιγουριά σου, τη ψυχραιμία σου

Δε σε είδα ποτέ να φοβάσαι για τίποτα…μόνο για τα παιδιά σου 
Για το παράδειγμά σου

Για τη σιωπή σου που δίδασκε πιο πολύ από λόγια.
Για το παράδειγμα που δεν ζήτησε ποτέ χειροκρότημα.

Έφυγες Χριστούγεννα.
Όπως κι ο πατέρας σου.
Για να μας θυμίσεις ότι
οι άνθρωποι φεύγουν,
αλλά οι ρίζες μένουν.

Έβαλες το πήχη ψηλά πατέρα 

Υπόσχομαι να προσπαθήσω 
Να μη χρωστάω.
Να είμαι τίμιος.
Να είμαι δίκαιος.

Να είμαι σωστός

Να αγαπώ τα παιδιά μου.

Κι αν λυγίσω,
θα σε ψάξω εκεί που πάντα πίστευες
ότι υπάρχει η Ανώτερη Δύναμη.

Καλό ταξίδι, πατέρα.
Μείνε ήσυχος.

Το παιδί σου
θα προσπαθήσει
να σταθεί όρθιο.

Καλή αντάμωση μπαμπά

Ο Βασίλης το παιδί σου

Υ,γ

Η κυρά Δέσποινα , τα παιδιά σου , τα εγγόνια σου , οι νύφες σου πονάνε  ίσως περισσότερο από μένα το είδα στα μάτια τους