Ο ”Εκβιασμός” των Πολυεθνικών Ασφαλιστικών: Μια Μάστιγα για τη Διαμεσολάβηση και τους Ασφαλισμένους

Ένα από τα πιο σοβαρά και ανησυχητικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η διαμεσολάβηση
τον τελευταίο καιρό, και το οποίο φαίνεται να εντείνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς, είναι
το φαινόμενο του” εκβιασμού” από τις πολυεθνικές ασφαλιστικές εταιρίες. Το πρόβλημα
αυτό έχει μετατραπεί σε μάστιγα που υπονομεύει την ουσία και το σκοπό της ασφαλιστικής
κάλυψης.

Οι εταιρίες αυτές, αντί να λειτουργούν ως θεματοφύλακες της ασφάλειας των
πολιτών, επιλέγουν να καταχρώνται την εξουσία τους, προκειμένου να επιβάλουν όρους
που παραβιάζουν κάθε έννοια δικαιοσύνης και ισονομίας.

Η καθυστέρηση στην επεξεργασία αποζημιώσεων έχει πλέον γίνει ο κανόνας, παρά η
εξαίρεση.

Ασφαλισμένοι πολίτες βρίσκονται σε κατάσταση ομηρίας, καθώς περιμένουν επί
μήνες – συνήθως τέσσερις ή πέντε – για την εκκαθάριση των αποζημιώσεών τους. Και
όμως, αντί να λαμβάνουν τις απαραίτητες αποζημιώσεις έγκαιρα και χωρίς περιττή
ταλαιπωρία, βρίσκονται αντιμέτωποι με την αδιαφορία και την αναλγησία των
ασφαλιστικών εταιριών.

Αυτή η καθυστέρηση, φυσικά, δεν οφείλεται σε τυχαίους
παράγοντες ή γραφειοκρατικά εμπόδια, αλλά αποτελεί μια συνειδητή στρατηγική που
αποσκοπεί στη δημιουργία ασφυκτικής πίεσης.

Το πλέον απαράδεκτο στοιχείο σε αυτήν την τακτική είναι η χρήση των ασφυκτικών
προθεσμιών για την προσκόμιση εγγράφων.

Οι ασφαλιστικές εταιρίες, αφού πρώτα
καθυστερήσουν αδικαιολόγητα την επεξεργασία μιας αποζημίωσης, έρχονται ξαφνικά και
απαιτούν από τον ασφαλισμένο την υποβολή εγγράφων εντός ολίγων  ημερών, θέτοντας
μάλιστα ως απειλή τη μη ισχύ της απευθείας κάλυψης. Η πρακτική αυτή δεν συνιστά μόνο
καταχρηστική συμπεριφορά· πρόκειται για καθαρό εκβιασμό, με τον οποίο οι εταιρίες
εκμεταλλεύονται τη δύσκολη θέση στην οποία έχουν σκόπιμα φέρει τους πελάτες τους.

Η συγκεκριμένη τακτική υπονομεύει ευθέως τις αρχές της διαμεσολάβησης και
καταστρατηγεί την έννοια της εμπιστοσύνης που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει τη σχέση
μεταξύ ασφαλιστικών εταιριών και ασφαλισμένων.

Αντί για την προστασία των πολιτών, οι
πολυεθνικές ασφαλιστικές επιλέγουν να τους εξαναγκάζουν σε μια διαδικασία που δεν
εξυπηρετεί καμία λογική, παρά μόνο την ελαχιστοποίηση του κόστους για τις ίδιες.

Oι ασφαλισμένοι καλούνται να αποδείξουν με γραφειοκρατικές διαδικασίες την εγκυρότητα
της απαίτησής τους, τη στιγμή που ήδη βρίσκονται σε ανάγκη λόγω του ζημιογόνου
περιστατικού που καλύπτεται από την ασφάλιση.
Η συμπεριφορά αυτή είναι απαράδεκτη από κάθε άποψη.

Οι πολυεθνικές ασφαλιστικές
δεν ενεργούν απλώς με αδιαφορία προς τους πελάτες τους, αλλά στρέφονται εναντίον τους
με αθέμιτες πρακτικές, που καθιστούν τη διαδικασία αποζημίωσης έναν μακρύ και
ψυχοφθόρο αγώνα.

Ο ασφαλισμένος δεν πρέπει να βρίσκεται σε θέση να παλεύει για τα
αυτονόητα δικαιώματά του, ιδιαίτερα όταν αυτά αφορούν την κάλυψη κρίσιμων αναγκών
που απορρέουν από δυσμενή γεγονότα.
Είναι πλέον σαφές ότι αυτή η συμπεριφορά απαιτεί άμεση και αποφασιστική
αντιμετώπιση.

Οι αρμόδιες εποπτικές αρχές οφείλουν να δράσουν αποτελεσματικά και
χωρίς χρονοτριβές, επιβάλλοντας αυστηρούς κανόνες που θα διασφαλίζουν την ορθή και
δίκαιη λειτουργία του ασφαλιστικού κλάδου.

Οι πολυεθνικές ασφαλιστικές εταιρίες δεν μπορούν να παραμένουν στο απυρόβλητο,
ενώ ταλαιπωρούν τους ασφαλισμένους και αμαυρώνουν την εικόνα του ασφαλιστικού
θεσμού.

Αλέξανδρος Βοργίας