Όταν το ατύχημα γίνεται ”ευτύχημα”, η ασφάλεια νοσεί και ο θεσμός πεθαίνει

Αφορμή για αυτές τις σκέψεις στάθηκε ένα περιστατικό που συνέβη προχθές σε έναν πελάτη του γραφείου μας.
Ένας άνθρωπος που πίστεψε στην ασφάλεια, που πλήρωνε εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια τα ασφάλιστρά του, χωρίς ποτέ να ζητήσει τίποτα. Ένας από εκείνους τους “παλιούς” ασφαλισμένους που εμπιστεύτηκαν μια πολυεθνική εταιρεία, επενδύοντας όχι μόνο τα χρήματά τους αλλά και την πίστη τους στον θεσμό.

Μέχρι που έσπασε… το μικρό του δαχτυλάκι.
Ένα απλό περιστατικό που όμως εξελίχθηκε σε ολόκληρη περιπέτεια.

Ο γιατρός, γνωστός ορθοπεδικός, του συνέστησε άμεσο χειρουργείο σε μικρή ιδιωτική κλινική των Νοτίων προαστίων – μη συμβεβλημένη με την ασφαλιστική του εταιρεία. Ο ασφαλισμένος δήλωσε ότι έχει και δημόσιο φορέα, καθώς το συμβόλαιό του προβλέπει απαλλαγή 1.500 ευρώ. Ο γιατρός προχώρησε στο χειρουργείο αυθημερόν, λαμβάνοντας 3.500 ευρώ απευθείας στον λογαριασμό του και δίνοντας απόδειξη.

Μερικές μέρες αργότερα, ο ασφαλισμένος – μαζί με τον ασφαλιστικό του πράκτορα – πήγε στην κλινική για τα χαρτιά.
Εκεί άκουσε το… δεύτερο χτύπημα:
Το λογιστήριο του ανακοίνωσε ότι “οφείλει πάνω από 8.300 ευρώ”.
Έκπληκτος ρώτησε: “Μα πώς γίνεται αυτό; Ο γιατρός πήρε 3.500!”
Η απάντηση ήταν ψυχρή:

“Εδώ είναι η ανάλυση, στείλτε τα στην ασφαλιστική. Αν δεν σας τα πληρώσουν όλα, ελάτε πίσω να σας κάνουμε… έκπτωση.”

Και το “κερασάκι” ήρθε λίγο αργότερα:
Ο δημόσιος φορέας συμμετείχε στη δαπάνη με μόλις 274 ευρώ — σε μια αυθημερόν νοσηλεία που συνολικά κόστισε σχεδόν 12.000 ευρώ.

Και κάπου εκεί τελειώνει η υπομονή.

Γιατί αυτό το περιστατικό δεν είναι το μοναδικό.

Στην ΠΕΚΑΠ έχουν φτάσει πολλές ανάλογες αναφορές. Ασφαλισμένοι που εξαπατώνται, που τους “γδύνουν” οικονομικά κλινικές, γιατροί και μηχανισμοί που λειτουργούν σαν “επιχειρήσεις εκμετάλλευσης ανθρώπινου πόνου”.
Και ασφαλιστικές που συχνά “σφυρίζουν αδιάφορα”, γιατί το κόστος το πληρώνει πρώτα ο ασφαλισμένος και ύστερα ο θεσμός.

Όταν το ατύχημα γίνεται ευτύχημα για κάποιους, τότε η ασφάλεια νοσεί και ο θεσμός πεθαίνει.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ένα “περιστατικό”. Είναι μια νοοτροπία που διαλύει την εμπιστοσύνη.
Και χωρίς εμπιστοσύνη, δεν υπάρχει ασφάλιση. Υπάρχει μόνο συναλλαγή.

Είναι ώρα να μπει τέλος.
Να μιλήσουμε ανοιχτά για κακοπρακτικές, ψεύτικες χρεώσεις, ψευδο-νοσηλείες, γιατρικά “πακέτα” που πλουτίζουν εις βάρος των ανθρώπων και των εταιρειών που στηρίζουν το σύστημα.
Να ζητήσουμε παρέμβαση του κράτους δικαίου, ελέγχους, διαφάνεια και κυρώσεις.
Και να υπερασπιστούμε όσους πραγματικά πιστεύουν στην ασφάλιση, είτε είναι ασφαλισμένοι είτε είναι επαγγελματίες που τιμούν το λειτούργημά τους.

Η ασφάλιση δεν είναι μπίζνα.
Είναι θεσμός εμπιστοσύνης και προστασίας.

Κι αν δεν το υπερασπιστούμε όλοι μαζί – εταιρείες, κράτος, γιατροί, διαμεσολαβητές, καταναλωτές – τότε πολύ απλά… θα πεθάνει.

 Ας πάρουν όλοι το μήνυμα.
Αν υπάρχει κράτος δικαίου, ώρα να φανεί

.

-Μην αφήνεις τίποτα στην τύχη — έλεγξε τα πάντα, ρώτα τον ασφαλιστή σου, ζήτα διαφάνεια παντού.

-Η ασφάλιση σε προστατεύει, όταν εσύ την προστατεύεις πρώτος.

-Ο ασφαλισμένος να μιλά, ο διαμεσολαβητής να καθοδηγεί, η ασφαλιστική να ελέγχει, το κράτος να εποπτεύει.

-Όλοι έχουν ρόλο — και όλοι έχουν ευθύνη. Για να μείνει η ασφάλιση θεσμός, όχι εμπόρευμα.

-Η ασφάλεια δεν τελειώνει με την υπογραφή του συμβολαίου. Ξεκινά με τη γνώση, τον έλεγχο και τη συνεργασία.

-Να ελέγχεις, να ρωτάς, να εμπιστεύεσαι μόνο τους σωστούς. Έτσι προστατεύεις τον εαυτό σου και τον θεσμό.

-Το κράτος να ενισχύσει τη δημόσια υγεία και να εποπτεύει αυστηρά τις ιδιωτικές κλινικές — χωρίς εξαιρέσεις και “παραθυράκια”.

-Όταν ο πολίτης, ο διαμεσολαβητής, η ασφαλιστική και το κράτος λειτουργούν με διαφάνεια, τότε η ασφάλιση ξαναβρίσκει το νόημά της.

Η ασφάλιση δεν είναι νούμερα, ούτε τυποποιημένες διαδικασίες.
Είναι ο άνθρωπος, η εμπιστοσύνη και η ευθύνη — απέναντι στη ζωή, στην οικογένεια, στην κοινωνία.
Αν θέλουμε να την κρατήσουμε ζωντανή, πρέπει όλοι να κάνουμε το καθήκον μας.
Ο ασφαλισμένος να ενημερώνεται και να ελέγχει.
Ο διαμεσολαβητής να στέκεται δίπλα του με ήθος και γνώση.
Η ασφαλιστική να λειτουργεί με δικαιοσύνη και συνέπεια.
Και το κράτος να προστατεύει, όχι να παρακολουθεί.

Μόνο τότε το ατύχημα   δε θα γίνεται  “ευτύχημα” …
και ο θεσμός της ασφάλισης θα μπορεί να κοιτάξει ξανά τους πολίτες στα μάτια.

Βασίλης Μουντάκης

Ενεργός Ασφαλιστής 
Πρόεδρος ΠΕΚΑΠ
Πρόεδρος Επιτροπής Καταναλωτών Ε.Ε.Α