Ζούμε στη χώρα που ποτέ δε φταίμε εμείς, αλλά πάντα οι άλλοι: Μια Οδύσσεια Αυτοψίας

Καλημέρα, αγαπητοί συμπολίτες, και ας το παραδεχτούμε: Ζούμε στη χώρα όπου η
ευθύνη είναι σαν τον αδιάβροχο καφέ – πάντα καλύπτει την πραγματικότητα, αλλά
δυστυχώς, δεν είναι πάντα μόδα.
Έχετε παρατηρήσει ποτέ πώς, όταν κάτι πάει στραβά, όλοι εμείς αγνοούμε την
αναπόφευκτη συνεισφορά μας σε αυτό; Αχ, δεν φταίω εγώ, λέμε, ενώ παράλληλα
κοιτάμε γύρω μας, ψάχνοντας για κάποιον άλλον πάνω στον οποίο να ρίξουμε το
βάρος της ευθύνης. Και ποιος είναι αυτός; Αφού φυσικά, δεν είναι κανείς άλλος παρά
οι… άλλοι!
Είναι σαν να έχουμε επινοήσει ένα νέο είδος παιχνιδιού: Βρες τον ένοχο – Έκδοση
Ενήλικων. Και φυσικά, πάντα υπάρχει ένας που μπορεί να λειτουργήσει ως
ανεπιθύμητος υποψήφιος για τον ρόλο του κακού παίκτη.
Στο σχολείο των δικαιολογιών, έχουμε αναπτύξει μια πλούσια γλώσσα για να
αποφεύγουμε την ευθύνη. Ήταν οι άλλοι που με έπιασαν, λέμε, ή Εγώ; Δεν ήξερα
καν πως ξεκίνησε! Και έτσι, η καθημερινότητά μας μοιάζει με μια σειρά ατελείωτων
επεισοδίων Στη χώρα των άλλων.
Το αποτέλεσμα αυτής της διαρκούς αναζήτησης για ένοχους; Μια κοινωνία που
περιφέρεται γύρω από έναν μεγάλο καθρέφτη, διακοσμημένο με πινελιές επικρίσεων
και μακιγιάζ αυτοδικίας. Είναι καιρός να πάρουμε ένα βήμα πίσω, να αντικριστούμε
στον καθρέφτη και να πούμε, Οκ, ίσως και να φταίω λίγο κι εγώ.
Και ούτως η άλλως, ζούμε σε μια χώρα όπου οι άλλοι είναι πάντα εκεί για να μας
θυμίζουν πόσο ανθεκτικοί μπορούμε να είμαστε στην τέχνη της αυτοδικίας.
Επομένως, ας σταματήσουμε να αναζητάμε εκείνον που φταίει και ας αρχίσουμε να
γελάμε περισσότερο – είτε με τους άλλους, είτε με εμάς τους ίδιους. Μήπως έτσι θα
καταφέρουμε να ζήσουμε σε μια πιο ανθρώπινη χώρα, όπου η ευθύνη είναι μια λέξη
που δεν φοβόμαστε να πούμε… ακόμα και όταν φταίμε εμείς!

Αλέξανδρος Βοργίας