Άραγε έχουμε αναρωτηθεί κάποια στιγμή στη ζωή μας τι είναι αληθινό και τι όχι; Έχουμε πιάσει τον εαυτό μας μετά από μια δύσκολη ημέρα να αναρωτιέται για ποιο λόγο όλα αυτά, τι προσπαθούμε να αποδείξουμε και σε ποιόν;
Όλα αυτά τα προσωπικά ερωτήματα γεννιούνται κάπου εκεί στα μέσα της δεκατίας του 2010, όπου η παγκοσμιοποίηση και η διεθνοποίηση εισβάλλει για τα καλά στα σπίτια μας μέσω της τεχνολογίας, προσφέροντας έναν ανεξέλεγκτο όγκο πληροφοριών και υποσυνείδητων ερεθισμάτων μέσω της εικόνας και της άμεσης, εύκολης πρόσβασης.
Και μέχρι ένα σημείο, αυτό ήταν και είναι θεμιτό και αναγκαίο για την εξέλιξη των κοινωνιών και της ευρύτερης προόδου, όμως όπως κάθε τι στην υπερβολή του και στην αλόγιστη χρήση του, φέρει παγίδες τόσο προσωπικές όσο και κοινωνικές, θέτοντας υπό αμφισβήτηση αξίες και αρχές της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης και τα κριτήρια των πραγματικών αναγκών ενός ανθρώπου.
Ζωή δύο ταχυτήτων
Φτάνοντας στο σήμερα αυτό μεταφράζεται και βιώνεται ως ζωή δύο ταχυτήτων. Η ζωή μας μέσα από το φίλτρο του εικονικού-διαδικτυακού μικρόκοσμου και η ζωή μας μέσα από τον πραγματικό, καθημερινό αγώνα.
Πόσα κοινά σημεία του βρίσκετε λοιπόν με μια πρώτη ματιά; Ελάχιστα; Ίσως και κανένα; Σίγουρα δεν είστε εσείς αυτό το πρόσωπο και αυτό που πραγματικά χωρίς κόπο θα θέλατε απλά να βγαίνει προς τα έξω.
Και αυτό γιατί, η εικονική πραγματικότητα μας έχει επηρεάσει σε τέτοιο σημείο όπου πλέον έχουμε χάσει και εμείς οι ίδιοι την ταυτότητα μας, δηλαδή τι πραγματικά έχουμε ανάγκη, τι είναι αυτό που μετράει και μας κάνει χαρούμενους, τι αξίες μας διέπουν και τι ρόλο παίζουν οι ανθρώπινες σχέσεις σε πραγματικό χρόνο εκεί έξω.
Αυτή η κρίση αξιών λοιπόν, μεγαλώνει τον εικοστό πρώτο αιώνα ανάλογους ψυχισμούς.
Νέες γενιές εγκλωβισμένες σε μια εικονική πραγματικότητα, με διογκωμένες προσδοκίες, με ελάχιστες ανθρώπινες επαφές, με αναπηρία έκφρασης συναισθημάτων, καθώς και με ουτοπικές φιλοδοξίες βασισμένες καθαρά στην απόκτηση υλικών αγαθών και ανάγκη ταύτισης μέσω της έντονης προβολής με το κοινώς αποδεκτό μοντέλο που προβάλλουν και εξυπηρετούν.
Όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να μην επιδράσουν τόσο σωματικά όσο και ψυχικά στην υγεία μας, ανεβάζοντας την χρήση φαρμάκων και τις ψυχικές διαταραχές όλο και πιο ψηλά σε ποσοστά.
Η λύση είναι το μέτρο
Η λύση δεν είναι να γυρίσουμε την πλάτη στην πληροφόρηση και πίσω στην εποχή που δεν γνωρίζαμε για το τι γίνεται δίπλα στο σπίτι μας, στον συνάνθρωπο, στο διπλανό χωριό και έξω από την χώρα μας. Η λύση άπτεται στο μέτρο και στην ορθή χρήση και επεξεργασία αυτής της πληροφόρησης καθημερινά.
Ξεκινώντας από τους ίδιους μας τους εαυτούς, θέτοντας όρια μέσα στην ημέρα, δημιουργώντας έτσι πραγματικό χώρο και χρόνο για στιγμές με τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας σε όλα τα πλαίσια, κοινωνικά, φιλικά, επαγγελματικά, προσωπικά, συγγενικά.
Συζητώντας, γελώντας, χορεύοντας, φλερτάροντας και ότι άλλο μας ένωνε και μας ενώνει σε πραγματικό πλαίσιο, χωρίς φίλτρα, φώτα και φανταχτερές, αλώβητες, πίσω από μια οθόνη, προστατευμένες ζωές!
Με λίγα λόγια, θυμηθείτε πως είναι να ζείτε! Βγείτε έξω και αφήστε το κινητό σας στην τσάντα αθόρυβο, θα παρατηρήσετε τόσα πράγματα γύρω σας, που ήταν και πριν εκεί, απλά ήσασταν τόσο απορροφημένοι που περνούσαν απαρατήρητα. Περπατήστε στη φύση, απολαύστε γεύσεις, ακούστε ήχους, αφουγκραστείτε και απλά νιώστε, αφεθείτε, ζήστε!
Η Ζωή ήταν και θα είναι πάντα εκεί έξω, σε πραγματικούς χρόνους και διαστάσεις.
