Τα Νέα της Αγοράς με Άλλη Ματιά

Από το Καφενείο του Lloyd στα Καρτέλ της Υγείας

Ας το παραδεχτούμε. Αν ο Edward Lloyd μπορούσε να δει πού έφτασε η ασφαλιστική αγορά που άθελά του ίδρυσε στο καφενεδάκι του τον 17ο αιώνα, μάλλον θα αναρωτιόταν: «Τόσο underwriting για να καταλήξουμε να κυνηγάμε αυξήσεις στα νοσήλια και εκπτώσεις στον ΕΝΦΙΑ;». Κι όμως. Από τα καράβια που σάλπαραν στον Τάμεση φτάσαμε στα καρτέλ που δένουν την ιδιωτική υγεία με… διευκρινιστικές εγκυκλίους.

Πίσω στα βασικά: Οικονομία με απλά μαθηματικά

Η ασφάλιση, όπως και το καφενείο του Lloyd, ξεκίνησε με απλές συμφωνίες: ασφαλίζεσαι για έναν κίνδυνο, πληρώνεις κάτι, αποζημιώνεσαι αν στραβώσει. Σήμερα, οι ασφαλιστικές εταιρείες λειτουργούν με το ίδιο μοντέλο: εισπράττουν ασφάλιστρα, πληρώνουν και ζημίες, βγάζουν κέρδος.

Όμως όταν τα λειτουργικά κόστη δεν αγγίζονται και οι ζημίες αυξάνονται, μαντέψτε τι απομένει για περικοπή: οι προμήθειες. Κάτι μου λέει ότι η επόμενη «εξυγίανση» δεν θα έρθει με μείωση εξόδων πολυτελείας — αλλά με αύξηση δικαιωμάτων ή/και μείωση ποσοστών προμηθειών.

Η υγειονομική βόμβα: Νοσηλείες με καπέλο και οι διαμεσολαβητές ανάμεσα σε σφύρα και άκμονα

Οι περισσότεροι συνάδελφοι αντέδρασαν στις αυξήσεις ασφαλίστρων υγείας. Λογικό. Οι διαμεσολαβητές δεν είναι απλώς επαγγελματίες του χώρου — είναι και καταναλωτές ασφαλιστικών προϊόντων. Δεν γίνεται να πληρώνεις αυξήσεις από τη μία και να σου κόβουν παροχές από την άλλη.

Όμως ο περιορισμός της αύξησης, χωρίς ουσιαστική διαχείριση των εξόδων, οδηγεί μαθηματικά κάπου: σε μειωμένα ποσοστά προμηθειών και διακοπή των bonuses των διαμεσολαβητών. Κι όταν έρθει εκείνη η ώρα, κάποιοι θα ξαφνιαστούν. Άλλοι όχι τόσο. Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για πραγματικές λύσεις;

Εξαγορές & συμφωνίες: Το παιχνίδι των μεγάλων

Η Generali εξαγοράζει την Ευρωκλινική. Ο όμιλος Ημίθεα μπαίνει στο κλαμπ των μεγάλων παρόχων υγείας με εξαγορά των κλινικών της Euromedica. Η Ergo αλλάζει συνεργαζόμενη τράπεζα κλείνοντας συνεργασία με την CrediaBank. Η Εθνική Ασφαλιστική άλλαξε οικογένεια πηγαίνοντας στον όμιλο της Τράπεζας Πειραιώς.

Όλοι διαπραγματεύονται. Εκτός από τον διαμεσολαβητή που παλεύει να εξηγήσει στον πελάτη ότι το «πακέτο υποχρεωτικής κάλυψης» δεν είναι φάρσα του συστήματος, αλλά πραγματικότητα με πρόστιμο 10.000€.

Υποχρεωτικότητα, αλά ελληνικά

Η υποχρεωτική ασφάλιση φυσικών καταστροφών ήρθε, αλλά μαζί της ήρθαν και ασφαλιστήρια φτιαγμένα μόνο για να τικάρουν το κουτάκι της νομοθεσίας. Πακέτα «γυμνά» που κανείς δεν θα διάλεγε αν δεν ήταν υποχρεωμένος. Όλα για το «μεροκαματάκι»; Ναι. Όμως μήπως κάπου εδώ χάσαμε την ουσία του επαγγέλματος;

Η δουλειά μας είναι να κατανοούμε τις ανάγκες του πελάτη και να του προτείνουμε ουσιαστικές λύσεις — όχι να απλώς «εκτελούμε νομικά παραγγέλματα».

Κι ενώ ακόμα αναρωτιόμασταν αν η «υποχρεωτικότητα» είναι λύση ή τιμωρία, ήρθε και το υπουργείο με μια διευκρινιστική που μοιάζει με ανέκδοτο: αν δύο εταιρείες σε απορρίψουν δύο φορές μέσα σε δύο χρόνια, είσαι… καλυμμένος. Ή μήπως νομίμως ακάλυπτος;

Η καθημερινότητα του επαγγελματία διαμεσολαβητή

Είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια μετά, ο επαγγελματίας ασφαλιστής δουλεύει πολλαπλάσια για να βγάζει τα ίδια — ή λιγότερα. Καλύψεις πολλαπλάσιες, ασφάλιστρα συχνά χαμηλότερα από το 2000. Και όλα αυτά μέσα σε ένα σύστημα που τον φορτώνει με περισσότερη γραφειοκρατία, περισσότερες υποχρεώσεις και αντί για στήριξη, περισσότερη πίεση.

Δηλαδή: περισσότερη δουλειά, ίδια ή και μικρότερη ανταμοιβή.

Το τριπλό στοίχημα της αλλαγής

Το κράτος πρέπει επιτέλους να σταματήσει να είναι θεατής. Δεν μπορεί να συνεχίσει να υποδύεται τον πατερούλη προστάτη των πολιτών, ενώ ενισχύει (έμμεσα ή άμεσα) καρτέλ και συμφέροντα.

Οι εταιρείες πρέπει να αφήσουν τα ευχολόγια και να μπουν σε ουσιαστικές συνεργασίες με ιατρικούς ομίλους. Κοινώς: ή μειώνετε το κόστος ή ετοιμαστείτε για ακόμη μεγαλύτερη κοινωνική κατακραυγή.

Οι διαμεσολαβητές, τέλος, οφείλουν να δουν τους πελάτες όχι ως κοπάδι προς «μεταφορά» αλλά ως συνεργάτες ζωής. Μια σχέση που χτίζεται, όχι που πωλείται κάθε φορά στον επόμενο πλειοδοτικό διαγωνισμό προμηθειών.

Η αγορά μας σήμερα: Πετρελαιοπηγές και φήμες

Στο μεταξύ, διάφοροι «επενδυτές» τάζουν γη και ύδωρ για να εξαγοράσουν χαρτοφυλάκια και γραφεία. Πληρώνουν ενοίκια, μισθούς, γραμματείς και… γενναία ποσά κάτω από το τραπέζι. Κάποιος από Θεσσαλονίκη λένε τα δίνει «μαύρα».

Μήπως κάτι ξέρει και δεν μας το λέει; Γιατί τόση προθυμία για «επενδύσεις» σε έναν κλάδο που υποτίθεται δεν έχει περιθώρια;

 

Συμπέρασμα

Η ελληνική ασφαλιστική αγορά μοιάζει σήμερα με εκείνο το καφενείο του Lloyd. Μόνο που αντί να μαζευόμαστε για να διαχειριστούμε τον κίνδυνο, βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα σύστημα που διαχειρίζεται τον κίνδυνο του… να μην αλλάξει τίποτα.

Από το underwriting του 1688 περάσαμε στο underdelivering του 2025. Καιρός να γυρίσουμε λίγο στις ρίζες — με περισσότερο ήθος, λιγότερες δικαιολογίες και περισσότερη κοινή λογική.

Ιωάννης Β. Νικηφόρος

Σύμβουλος Διαχείρισης Ασφαλίσιμων Κινδύνων

Ασφαλιστικός Πράκτορας

Συντονιστής Ασφαλιστικών Πρακτόρων