Εν μέσω του ανθρώπινου βόθρου, ξεχωρίζει ένα είδος που παραμονεύει στα σκοτεινά
μονοπάτια της κοινωνίας – τα ανθρωπάκια. Σαν μια παρωδία του ανθρώπινου γένους, αυτά τα
πλασματάκια αναρωτιούνται περίεργα για τον χώρο τους σε αυτό τον πλανήτη.
Ας μιλήσουμε για αυτούς που είναι ανίκανοι να ξεπεράσουν τον εγωισμό τους, τα
ανθρωπάκια. Κυκλοφορούν ανάμεσα μας, προσποιούμενα ότι είναι άνθρωποι, αλλά
ουσιαστικά είναι απλά μικρά πλάσματα με αυξημένο ηλίθιο βαθμό.
Με κεφάλια που φουσκώνουν από υπερβολικό αυτοστιγματισμό και καρδιές που πετάνε
φτερούγες από ανωριμότητα, τα ανθρωπάκια προσπαθούν να αποκρύψουν το γεγονός ότι
ουσιαστικά δεν προσφέρουν τίποτα στον κόσμο.
Σε έναν κόσμο που χρειάζεται πραγματικούς ηγέτες και ενδιαφέροντα πνεύματα, τα
ανθρωπάκια αναδύονται σαν ανεπιθύμητα φυτά. Ας τα αφήσουμε να αναρωτιούνται αν θα
επιβιώσουν στον αγώνα της εξέλιξης, ενώ εμείς συνεχίζουμε να δημιουργούμε κόσμο με
νόημα, παρατηρώντας τα από ψηλά.
Θα κλείσω το σημερινό μονόλεπτο φέρνοντας στη μνήμη μου τους στίχους της Ελένη Ροδά
Όλο ήθελες να παίρνεις – Και ποτέ δεν έδινες – Ανθρωπάκι ήσουν πάντα – Κι ανθρωπάκι
έμεινες.
Με εκτίμηση
Γεώργιος Α. Αντωνίου
Πιστοποιημένος Ασφαλιστικός Πράκτορας
Ισόβιο μέλος Limra International
