ΑΝΤΡΑΣNOMIKA ΘΕΜΑΤΑΓΕΓΟΝΟΤΑΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΖΩΑ-ΦΥΣΗκοινωνικάΚΟΣΜΟΣΠολιτικήΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣΥΓΕΙΑ 
Οι φλόγες σβήνουν· η αδιαφορία καίει για πάντα.
Η φωτιά δεν σκότωσε μόνο δέντρα· έκαψε την τελευταία ελπίδα ότι το κράτος νοιάζεται για τους αόρατους πολίτες του.»
Η φωτιά στην Κερατέα δεν έκαψε μόνο δέντρα και τοπία· έκαψε και την ψευδαίσθηση ότι ζούμε σε μια χώρα που δεν αφήνει κανέναν πίσω.
Ο 76χρονος που χάθηκε μέσα στις φλόγες δεν ήταν απλώς ένα ακόμη θύμα μιας καταστροφής· ήταν το σύμβολο μιας κοινωνίας που σιωπά, μιας πολιτείας που κλείνει τα μάτια και ενός συστήματος που εδώ και δεκαετίες βάζει τις βιτρίνες πάνω από τους ανθρώπους.
Όταν η αδιαφορία γίνεται συνήθεια, ο θάνατος γίνεται προβλέψιμος.
Παραθέτουμε την δημόσια ανάρτηση του κυρίου Lazaros Argyropoulos
”’
Η φωτιά στην Κερατέα δεν έκαψε μόνο πεύκα, σπίτια και περιουσίες.
Έκαψε και την τελευταία αυταπάτη ότι το ελληνικό κράτος όποιο κι αν είναι το κόμμα στην εξουσία προστατεύει – στηρίζει πραγματικά τους πιο αδύναμους πολίτες του.
Ο 76χρονος που βρέθηκε απανθρακωμένος στο μικρό πλινθόκτιστο σπίτι του,
δεν ήταν θύμα μόνο της πύρινης λαίλαπας· ήταν θύμα δεκαοκτώ χρόνων διαχρονικής αδιαφορίας.
Από το 2007 ζούσε χωρίς ρεύμα, χωρίς φως, χωρίς θέρμανση, χωρίς ψυγείο.
Και μέσα σε αυτές τις δεκαετίες, κυβερνήσεις άλλαξαν, υπουργοί πέρασαν, προγράμματα εξαγγέλθηκαν.
Η ζωή του όμως έμεινε στο σκοτάδι κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η ΔΕΗ έκοψε το ρεύμα το 2007 λόγω ανεξόφλητων λογαριασμών.
Από τότε, η καθημερινότητά του ήταν μια μάχη επιβίωσης με λάμπες πετρελαίου, κεριά και μια μικρή φιάλη υγραερίου για μαγείρεμα.
Χειμώνες χωρίς θέρμανση και καλοκαίρια χωρίς δροσιά.
Η φτώχεια του δεν ήταν κρυφή η γειτονιά τον ήξερε.
Αλλά η κοινωνία μαθαίνει να αγνοεί, να συνηθίζει την εξαθλίωση,να την εντάσσει στη φυσιολογική εικόνα της καθημερινότητας.
Έτσι, η απομόνωση του 76χρονου μεγάλωνε χρόνο με τον χρόνο,
μέχρι που δεν υπήρχε κανείς να του χτυπήσει την πόρτα.
Όταν οι φλόγες πλησίασαν στο Τογάνι, το 112 έστειλε μηνύματα εκκένωσης.
Όμως για εκείνον, που ζούσε μόνος και αποκομμένος,
το μήνυμα ήταν απλώς ένα σιωπηλό σήμα σε έναν κόσμο που τον είχε ήδη ξεχάσει.
Το πλινθόκτιστο σπίτι του τυλίχθηκε στις φλόγες μέσα σε λίγα λεπτά.
Δεν υπήρχε κανείς να τον πάρει από το χέρι, να τον οδηγήσει μακριά.
Ο θάνατός του ήταν προδιαγεγραμμένος, όχι από την πυρκαγιά, αλλά από το σύστημα που τον είχε εγκαταλείψει πολύ πριν ξεσπάσουν οι φλόγες.
Το σύστημα των στρεβλών προτεραιοτήτων
Εδώ και δεκαετίες, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, το ελληνικό κράτος δείχνει να διαθέτει πόρους, ταχύτητα και αποφασιστικότητα εκεί που το πολιτικό συμφέρον το απαιτεί, για μεγάλα έργα βιτρίνας, για προγράμματα που φέρνουν ευρωπαϊκά κονδύλια, για επικοινωνιακές κινήσεις που κερδίζουν ψήφους.
Όταν όμως πρόκειται για τον «αόρατο» πολίτη τον φτωχό, τον μόνο, τον ανήμπορο
η αντίδραση είναι ανύπαρκτη.
Η φράση «δεν υπάρχουν πόροι» χρησιμοποιείται σαν άλλοθι,
την ώρα που δαπανώνται τεράστια ποσά σε άλλους τομείς.
Αυτό δεν είναι πρόβλημα μιας κυβέρνησης ή ενός κόμματος·
είναι ο ορισμός της συστημικής αποτυχίας.
Το ίδιο σύστημα που πριν χρόνια προγραμμάτιζε δομές και προγράμματα χωρίς να καλύπτει τους δικούς του πολίτες,
είναι το ίδιο που σήμερα εξακολουθεί να λειτουργεί με την ίδια λογική
Προτεραιότητα σε ό,τι «φαίνεται» αδιαφορία για ό,τι δεν μετρά πολιτικά.
Δεν φταίει μόνο το πολιτικό σύστημα.
Μια κοινωνία που ανέχεται αυτή την κατάσταση,
που συνηθίζει να βλέπει την εγκατάλειψη και να την προσπερνά,
είναι συνένοχη.
Ο 76χρονος ήταν γνωστός στη γειτονιά, αλλά η γνώση χωρίς δράση της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι απλώς παθητική συνενοχή.
Η απομόνωση και η φτώχεια δεν είναι φυσικά φαινόμενα·
είναι το αποτέλεσμα διαχρονικών επιλογών και ατομικής αδιαφορίας.
Ο θάνατος του 76χρονου στην Κερατέα μας θυμίζει πως η φωτιά δεν είναι πάντα η αιτία·
συχνά είναι απλώς η αφορμή που αποκαλύπτει τι υπήρχε ήδη:
Χρόνια εγκατάλειψη, αδράνεια, προτεραιότητες που δεν περιλαμβάνουν τον άνθρωπο.
Η πραγματική τραγωδία δεν είναι ότι χάθηκε σε μια πυρκαγιά.
Είναι ότι χάθηκε σε μια χώρα που άλλαξε κυβερνήσεις, συνθήματα και πολιτικές,
αλλά κράτησε ανέπαφο το πιο θανατηφόρο της στοιχείο
την αδιαφορία.
Δεν κάηκε μόνο από τις φλόγες της Κερατέας.
Κάηκε από δεκαοκτώ χρόνια σιωπής, κοινωνικής αδράνειας και συστημικής εγκατάλειψης.
Και αυτή η φωτιά – η φωτιά του συστήματος δεν σβήνει με καμία εναλλαγή κυβέρνησης
