«Δεν είναι απλώς ανεπαρκές. Είναι επικίνδυνο» – Όταν το κράτος λείπει και το παιδί σου πονάει

Το Σάββατο 2 Αυγούστου, βρισκόμουν οικογενειακώς στον Νομό Ηλείας. Ο γιος μου, ηλικίας έξι ετών, είχε ένα σοβαρό ατύχημα – τραυματίστηκε στο στόμα και τα δόντια του μετακινήθηκαν επικίνδυνα. Πήγαμε αμέσως στο Γενικό Νοσοκομείο Πύργου, την πρωτεύουσα του νομού. Εκεί, οι γιατροί μας πληροφόρησαν ότι δεν υπήρχε εφημερεύων ούτε οδοντίατρος, ούτε γναθοχειρουργός.

Με το παιδί τραυματισμένο και σε κατάσταση πανικού, οδηγήσαμε περίπου 80 χιλιόμετρα μέχρι την Πάτρα, στο Νοσοκομείο του Ρίου. Ήταν μεσάνυχτα Σαββάτου. Η απάντηση των γιατρών ήταν κατά λέξη: «Δεν είμαστε νοσοκομείο τραυμάτων, αλλά πυρετού και παθολογικών καταστάσεων». Δεν μπορούσαν, λοιπόν, να μας εξυπηρετήσουν.

Η περιπλάνηση συνεχίστηκε – κατευθυνθήκαμε στην Αθήνα, στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγλαΐα Κυριακού”, ώρα περίπου 3 τα ξημερώματα. Εφημερεύει μεν, αλλά χωρίς παιδοοδοντίατρο ή γναθοχειρουργό. Η ΩΡΛ που μας εξέτασε παραδέχτηκε ότι δεν είναι αρμόδια. Μας προέτρεψε να περιμένουμε το πρωί, ώστε να πάμε στο δίπλα νοσοκομείο «Αγία Σοφία». Πήγαμε.

Εκεί, η γιατρός – εμφανώς συγκινημένη και απογοητευμένη – μου είπε: «Δεν είναι σωστό να σας εξυπηρετούμε σε περιστατικά που δεν ξέρουμε να αντιμετωπίσουμε. Δεν είμαι ούτε γναθοχειρουργός, ούτε οδοντίατρος».

Απελπισμένος, στις 6 το πρωί επισκέφθηκα το Νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου υπήρχε εφημερεύων οδοντίατρος. Μου είπαν όμως ότι είναι οδοντίατροι ενηλίκων και δεν μπορούν να παρέμβουν σε παιδί.

Ώρα 8 το πρωί. Πέντε νοσοκομεία, τέσσερις πόλεις, πάνω από 300 χιλιόμετρα διανυθέντα, και καμία ουσιαστική βοήθεια.

Πήγαμε στον Ευαγγελισμό, όπου ο γιατρός – ο μοναδικός διαθέσιμος – δήλωσε ότι δεν επιθυμεί να εξετάσει το παιδί μου. Σε αυτό το σημείο, κάλεσα το 166, την αστυνομία και τα κανάλια. Τότε – και μόνο τότε – εμφανίστηκε ο διοικητής του νοσοκομείου, λέγοντάς μου: «Θα σας εξυπηρετήσουμε». Όμως ο γιατρός απάντησε: «Δεν με ενδιαφέρει τι λέει ο διοικητής, δεν μπορώ να πάρω την ευθύνη», γιατί πρόκειται για παιδί και το νοσοκομείο είναι για ενήλικες.

Ζήτησα γραπτώς την άρνησή του, την οποία και επισυνάπτω στο παρόν. Με έδιωξαν ξανά. Ξέσπασα σε κλάματα, ένιωσα απόγνωση. Ξανακάλεσα την αστυνομία. Κατόπιν παρέμβασής τους, ο διοικητής επικοινώνησε με την Αρχή Συντονισμού Διαχείρισης Θεμάτων Υγείας του Υπουργείου. Μία ώρα μετά, μας ανακοίνωσε ότι το Υπουργείο αποφάσισε να εξεταστεί το παιδί μου… τη Δευτέρα, μετά τις 9:30 π.μ. στο Παίδων Πεντέλης.

Με λίγα λόγια, ένα έκτακτο παιδιατρικό περιστατικό, τραύμα στο στόμα και στα δόντια, έμεινε χωρίς ιατρική φροντίδα επί δύο 24ωρα, γιατί κανένα δημόσιο νοσοκομείο στην Ελλάδα – ούτε στην επαρχία, ούτε στην Αθήνα – δεν είχε την υποδομή, τη βούληση ή το προσωπικό να μας εξυπηρετήσει.

Αναρωτιέμαι: Πού πάνε τα χρήματα των φορολογούμενων; Πού είναι οι εφημερίες, το ιατρικό προσωπικό, οι υπηρεσίες για τα παιδιά μας; Γιατί πρέπει να φωνάξεις, να απειλήσεις, να εμπλέξεις την αστυνομία και τα ΜΜΕ για να γίνει το αυτονόητο;

Το παιδί μου – όπως όλα τα παιδιά – δεν ζητά τίποτα παραπάνω από αυτό που δικαιούται: αξιοπρεπή δημόσια υγεία. Αν το σύστημα υγείας δεν μπορεί να καλύψει ένα τραυματισμένο παιδί το Σάββατο βράδυ, τότε δεν είναι απλώς “ανεπαρκές”. Είναι επικίνδυνο.

Και αυτό, αγαπητοί συμπολίτες, δεν πρέπει να το ανεχόμαστε πια.

Προσωπική μαρτυρία του Theofanis Nikolaou που την δημοσίευσε στην ομάδα facebook “ΓΟΝΕΙΣ στα ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ”