Όσο αυξάνονται τα ασφάλιστρα, μειώνεται το εισόδημα και απαξιώνεται ο θεσμός

Όσο αυξάνονται τα ασφάλιστρα, τόσο μειώνεται το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών.
Και όταν μειώνεται το εισόδημα, δεν πιέζεται απλώς ο οικογενειακός προϋπολογισμός· πιέζεται η εμπιστοσύνη.

Το αποτέλεσμα είναι απλό και μετρήσιμο:
όσο αυξάνονται τα ασφάλιστρα, τόσο περισσότεροι ασφαλισμένοι ακυρώνουν τα συμβόλαιά τους 

Σε μια περίοδο ακρίβειας, με μειωμένη αγοραστική δύναμη, ο καταναλωτής κάνει αυτό που πάντα έκανε για να επιβιώσει:
κρατά τη διατροφή, τη στέγαση, την ενέργεια.
Όλα τα υπόλοιπα είτε τα περιορίζει είτε τα κόβει.

Η ασφάλιση, όσο κι αν είναι αναγκαία, μπαίνει δυστυχώς σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία όταν γίνεται οικονομικά δυσβάσταχτη.

Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα όταν οι αυξήσεις:

• δεν είναι διαφανείς,

• δεν εξηγούνται με σαφή και κατανοητά κριτήρια,

• έρχονται χωρίς πραγματικό διάλογο.

Και γίνονται καταστροφικά όταν οι αυξήσεις συνοδεύονται από:

• μειωμένες παροχές,

• περιορισμούς,

• καθυστερήσεις στις αποζημιώσεις.

Τότε δεν πλήττεται απλώς το πορτοφόλι του ασφαλισμένου.
Απαξιώνεται ο ίδιος ο θεσμός της ασφάλισης.

ΧΩΡΙΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ

Όταν συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, το πρόβλημα δεν σταματά στην τσέπη του ασφαλισμένου. Κλονίζεται ευθέως και η εμπιστοσύνη προς την ασφαλιστική διαμεσολάβηση, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον θεσμό και για την πραγματική προστασία του πολίτη. Σπάει η αλυσίδα που κρατά ζωντανό το σύστημα: εμπιστοσύνη, σχέση, συνέπεια.

Ακόμη και εκείνοι που μένουν ασφαλισμένοι από ανάγκη ή κουλτούρα, εξαντλούνται.

Χάνουν την υπομονή τους, την πίστη τους, την αγάπη και το πάθος τους για την ασφάλιση. Και όταν χαθεί αυτό, ο θεσμός δεν καταρρέει θεαματικά· αδειάζει σιωπηλά.

Το σύστημα οδηγείται αναγκαστικά σε φαύλο κύκλο:
-μένουν ασφαλισμένοι κυρίως όσοι είναι ήδη άρρωστοι,
-το ρίσκο αυξάνεται,
-τα κόστη ανεβαίνουν ξανά,
-και το πρόβλημα διαιωνίζεται.

Όταν ακυρώνονται τα συμβόλαια υγείας, το βάρος μεταφέρεται στα δημόσια νοσοκομεία.
Όταν η περιουσία μένει ανασφάλιστη, το κόστος μεταφέρεται στο κράτος και τελικά στην κοινωνία.

Τίποτα δεν εξαφανίζεται.
Απλώς αλλάζει ώμους.

Γι’ αυτό χρειάζεται ειλικρινής διάλογος και ισορροπία.
Χρειάζονται λύσεις που να αντέχει ο πολίτης και να στηρίζουν τον θεσμό μακροπρόθεσμα.

Οι μονομερείς αποφάσεις, χωρίς μέτρο και χωρίς εξήγηση,
δεν λύνουν προβλήματα.
Γυρνούν πίσω σαν μπούμερανγκ  για όλους.

Γιατί χωρίς εμπιστοσύνη,
δεν υπάρχει ασφάλιση.
Και χωρίς ασφάλιση, το κόστος το πληρώνουμε τελικά όλοι.